Ρεμπέτικο
Οι κοινωνικές αλλαγές των αρχών του 20ού αιώνα επηρεάζουν και τη μουσική κουλτούρα του Ηρακλείου. Στα αστικά κέντρα της Κρήτης η τουρκοκρητική αστική παράδοση του αμανέ συναντά τη μαντινάδα της υπαίθρου και τη μικρασιατική παράδοση, που έρχεται από τα αντικρινά λιμάνια. Από τη συνάντηση αυτή διαμορφώνεται ένα είδος αστικού τραγουδιού, τα Ταμπαχανιώτικα.

Μια δεύτερη περίοδος στην ηρακλειώτικη αστική μουσική ξεκινά με τον ερχομό των Αρμενίων προσφύγων, αλλά κυρίως των Ελλήνων Μικρασιατών μετά το 1922. Με επίκεντρο την περιοχή του Λάκκου και τους προσφυγικούς συνοικισμούς, οι πρόσφυγες συνεχίζουν τη μουσική τους παράδοση μέσα από κομπανίες και παρέες.

Το μπουλγαρί, το ούτι, το σαντούρι, το κανονάκι, το βιολί, το μπουζούκι, η κιθάρα, το ντέφι και το ντουμπελέκι, είναι τα κυρίως όργανα που χρησιμοποιούν.





Σαντούρι και κανονάκι, παραδοσιακά όργανα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Μουσικό Εργαστήρι "Λαβύρινθος", 2004 (φωτ. Εργαστήριο Πολυμέσων, Χουδέτσι Ηρακλείου)
Μικρασιάτες με σαντούρι και βιολί σε ταβέρνα στην Ακ Τάμπια, 1926
Γλέντι Μικρασιατών στο Ατσαλένιο
Ντέφι και πήλινο ντουμπελέκι
Αρμένικη κομπανία σε καφενείο στο Μικρό Χαμαμάκι, συνοικία Αγίου Ματθαίου
Ούτι, έγχορδο παραδοσιακό όργανο, 2004 (φωτ. Εργαστήριο Πολυμέσων)