Τα μαθητικά μου χρόνια στον Κοραή ήταν πάρα πολύ ωραία. Είχαμε άριστους καθηγητές και ο Μ.Παρλαμάς, ο Σ.Βασιλάκης, ο Πετράκης, ... ήταν όλοι θαυμάσιοι.
Κυκλοφορούσαμε με τις ποδιές μας στο σχολείο και τα αγόρια με πηλήκιο. Εκείνοι δεν είχαν μακριά μαλλιά, ούτε εμείς σκουλαρίκια. Η ποδιά του Κοραή ήταν μπλου χρώμα, με λευκό γιακά και μέσα από αυτήν φορούσαμε τα ρούχα μας.
Σε κάθε τάξη υπήρχαν πολύ λίγα παιδιά. Γι'αυτό και ήταν πολύ προχωρημένο σχολείο... Ήταν σα δημόσιο σχολείο, δεν είχε διαφορές... Οι επιδόσεις των μαθητών ήταν καλές. Εάν ήσουν κάπως δεύτερος μαθητής δεν μπορούσες να μείνεις στον Κοραή. Τόσο αυστηρό σχολείο ήταν.
Σεβόμουν πολύ τους καθηγητές μου όπως και εκείνοι με αποκαλούσαν «δεσποινίς Νικητοπούλου» και μου απευθυνόταν στον πληθυντικό. Δεν υπήρχε το άρπα κόλλα που υπάρχει σήμερα στα σχολεία και από τους μαθητές και από τους καθηγητές. Υπήρχε αυστηρότητα στη διδασκαλία, δεν μπορούσες να πας αδιάβαστος. Εγώ έτσι και δεν είχα διαβάσει πριν μπω στο μάθημα το έλεγα στον καθηγητή. Οπότε την επόμενη φορά που είχαμε μάθημα με έβγαζε στον πίνακα και του έλεγα και το προηγούμενο μάθημα και της ημέρας. Σεβόμασταν και τον εαυτό μας και τους καθηγητές μας.
