Για να παρουσιαστεί αυτό το θέαμα, δούλεψε σκληρά η καθηγήτρια χορού Μπογιατζίδου, η οποία μελέτησε στο Αρχαιολογικό Μουσείο για ένα χρόνο με τον Νίκο Πλάτωνα και τον Στυλιανό Αλεξίου, λιθογραφίες, τοιχογραφίες, αγάλματα και οτιδήποτε μπορούσε να τη βοηθήσει για να μπει στο πνεύμα των Μινωιτών. Προσπάθησε να μελετήσει ακόμα και τον τρόπο που σκεπτόταν όχι μόνο το πώς λειτουργούσαν.

Η παράσταση ανέβηκε το 1957 στο Ηράκλειο, στο γήπεδο του Εργοτέλη, και την παρακολούθησε όλη η πόλη. Η παράσταση κράτησε 1.5 ώρα, στη διάρκεια της οποίας κινούνταν 76 κοπέλες τμήματα-τμήματα, το καθένα από τα οποία εκτελούσε εντελώς διαφορετικές κινήσεις. Η εκδήλωση περιελάμβανε μια παρέλαση, την προσφορά του ιερού πέπλου, την αναίμακτη και αιματηρή θυσία, προσφορές στους θεούς και ιερούς χώρους. Οι ιερές χορεύτριες εκείνης της εποχής χόρευαν μέχρις ότου έπεφταν «ξερές». Οι ανάγκες της παράστασης ήταν τέτοιες που δόθηκε στο γήπεδο του «Εργοτέλη» αφού δεν υπήρχε αντίστοιχη σκηνή να παρουσιαστεί. Την παρακολούθησε όλο το Ηράκλειο. Ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι δεν παραβρέθηκαν. Το γήπεδο του «Εργοτέλη» ήταν γεμάτο κόσμο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ρίξεις καρφίτσα να πέσει. Ήταν μια σπουδαία πνευματική παράσταση. Τον επόμενο χρόνο η παράσταση ανέβηκε και στη Θεσσαλονίκη, μετά από πρόσκληση που δεχτήκαμε. Ο ενθουσιασμός τους ήταν τέτοιος που ενώ σχεδιάζαμε να δώσουμε μια παράσταση παρουσιάσαμε και δεύτερη, μετά από παράκληση των Θεσσαλονικέων.