Όλα τα Ντερμιτζίδικα βρισκόταν στη 1821 και στο στενάκι της Καρτερού. Περνούσα πιτσιρικάς και καθόμουν με τις ώρες χαζεύοντας όλα τα σκεύη τα μαγειρικά, που τότε γινόταν στο χέρι. Ήταν ένα καταπληκτικό θέαμα το οποίο καθόμασταν και απολαμβάναμε ως παιδιά, παρακολουθώντας τους μάστορες να δουλεύουν, δίνοντας μορφή και σχέδια φοβερής ακρίβειας στα δημιουργήματά τους. Τσικάλια, τηγάνια, κατσαρόλες...
Ήταν καταπληκτικά σκεύη, που, αφού τα έφτιαχναν, τα γάνωναν για να μην έχουμε δηλητηριάσεις. Μετά έπρεπε να βάλουν και ξόμπλια που απλωνόταν σε όλο το σκεύος από την εξωτερική πλευρά. Τα ξόμπλια γινόταν με μικρά χτυπήματα που σχημάτιζαν βούλες. Φανταστείτε τη στρογγυλή πλευρά ενός σκεύους που στη μέση είχε μια βούλα και γύρω από αυτήν σχηματιζόταν ομόκεντροι κύκλοι, που γινόταν με το χέρι! Με ένα σφυράκι που είχε ο μάστορας και χτυπούσε το σκεύος, με σταθερό ρυθμό, τακ - τακ - τακ και δεν είχε ψεγάδι!
Καθόμασταν ώρες και βλέπαμε...
