Οι μαθητές απαγορευόταν με νόμο να κυκλοφορούν χωρίς πηλήκιο στο δρόμο. Εάν σε έβλεπαν στο δρόμο χωρίς καπέλο, εκτός σχολείου, την επόμενη μέρα είχε αποβολή! Φτάσαμε 18 χρονών και έπρεπε να κουρευόμαστε από τον πάτο! Κάθε σχολείο είχε και το δικό του καπέλο και έτσι ξεχώριζαν οι μαθητές όταν περπατούσαν στο δρόμο. Το πηλήκιο του πρώτου γυμνασίου, είχε δύο λεπτές κορδέλες και μπροστά μια κουκουβάγια...! Έτσι όποιος σε έβλεπε στο δρόμο, ήξερε σε ποιο σχολείο πήγαινες. Υπήρχε πολύ μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία. Καταπίεση από παντού! Ο καθηγητής μπορούσε να σε δείρει, να σε ξεφτιλίσει, χωρίς να διαμαρτυρηθείς, ούτε από την πλευρά των γονιών που σε άφηναν
στα χέρια του χωρίς να επεμβαίνουν!
Ο εκκλησιασμός του σχολείου, που γινόταν στον Άγιο Τίτο ή τον Άγιο Μηνά, ήταν επιβεβλημένος με την απειλή απουσιών ολόκληρης ημέρας! Οι μαθητές συγκεντρωνόταν στο προαύλιο του σχολείου τους και στη συνέχεια προχωρούσαν βάδην προς την εκκλησία. Υπήρχε μάλιστα μεγάλος ανταγωνισμός των γυμναστών, για το ποιο σχολείο θα εμφανίσει την καλύτερη εικόνα στη διαδρομή προς την εκκλησία.
Αλλά υπήρχε και πολύ φτώχεια! Φανταστείτε ότι μέχρι το γυμνάσιο τα παιδιά φορούσαν κοντά παντελόνια και τα περισσότερα από αυτά ήταν ξυπόλυτα. Θυμάμαι συμμαθητή μου, που είχε ένα ζευγάρι παπούτσια, τα οποία κρατούσε στο χέρι, για να μην φθαρούν και μόλις έφτανε στο σχολείο ξέπλενε τα πόδια του με νερό και μετά τα φόραγε...
