Το χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης ήταν ότι όλος
ο κόσμος ήταν ερωτευμένος! Αμέτρητες αγάπες, ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν... γιατί έπρεπε να έχεις πολύ θάρρος για να ασχοληθείς με μια γυναίκα!
Θυμάμαι ότι όλοι καθόταν στο «Νέο Κέντρο», στο μέγαρο «Ντορέ» και ο υπόλοιπος κόσμος βόλταρε, από το Μεϊντάνι μέχρι την πάνω μεριά του πάρκου Γεωργιάδη. Εκεί γινόταν το λεγόμενο νυφοπάζαρο! Εάν κάποιος είχε δει μια κοπέλα που του άρεσε, την ακολουθούσε και εάν έβρισκε το θάρρος της έλεγε κάποιες κουβέντες, -που ποτέ βέβαια δεν ήταν χυδαίες-, όπως : «Σας έχω συμπαθήσει...», «ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σας...», «δεν μπορώ να σας μιλήσω». Ο πληθυντικός, ήταν κανόνας στην αστική τάξη του Ηρακλείου...
Όταν τελικά ένας νέος έπειθε την κοπέλα για τα τρυφερά του αισθήματα και έβγαιναν ραντεβού, δεν κυκλοφορούσαν μόνοι, διότι δεν επιτρεπόταν... Έβγαιναν μαζί καμιά δεκαπενταριά άτομα, αγόρια κορίτσια, ανάμεσα τους και οι δύο ερωτευμένοι ώστε να μη γίνουν στόχος. Βέβαια το πάρκο Γεωργιάδη έσωζε κάποιες καταστάσεις, αφού πολλά ζευγάρια κατέφευγαν εκεί. Βέβαια τα ραντεβού της εποχής, δεν είχαν καμία σχέση με τα σημερινά, αφού ήταν μέγα θέμα το εάν κατάφερνε κάποιος να πάρει από την αγαπημένη του ένα φιλί.
Εκείνη την εποχή γινόταν καντάδες. Βέβαια οι κανόνες της εποχής επέβαλλαν οι κοπέλες να είναι κλεισμένες στα σπίτια τους από τις 7.00 το απόγευμα. Ωστόσο, τα αγόρια, που είχαν τη δυνατότητα να μείνουν λίγο παραπάνω, μετά από μια επίσκεψη στα ρακάδικα, έπαιρναν τις κιθάρες τους και τα ακορντεόν και γύριζαν τις γειτονιές. Όταν έφταναν στο μπαλκόνι της αγαπημένης τους, φρόντιζαν να μην σταθούν ακριβώς από κάτω, για να μη γίνουν στόχος και εκτεθεί η κοπέλα. Σταματούσαν λίγο πιο μπροστά από το σπίτι, συντόνιζαν τις φωνές και περνούσαν δήθεν αδιάφορα από το σπίτι της αγαπημένης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια φορά που κάναμε καντάδα στο παράθυρο μιας κόρης αξιωματικού, ότι ο πατέρας της μας πήρε από πίσω, με το δίκανο...
