Τότε τα εμπορικά παιγνίδια ήταν ελάχιστα. Υπήρχε μόνο ένα κατάστημα, στα Λιοντάρια, δίπλα στο Αχτάρικα (του Δαμιανάκη). Περνούσαμε από τη βιτρίνα του και χαζεύαμε με τις ώρες. Είχε κάτι υπέροχα παιγνίδια, ξύλινα τρενάκια, αυτοκινητάκια... Το δώρο για τους τυχερούς ήταν ένα παιγνίδι την πρωτοχρονιά! Γι'αυτό και η αλάνα βοήθησε! Η αλάνα ήταν μια μικρή κοινωνία. Έμπαινες και αποκτούσες φιλίες, έκανες συγκρούσεις, γνώριζες την ανθρωπιά, μάθαινες τον κόσμο... Εκεί μαζευόταν τα παιδιά από όλες τις γειτονιές και έτρεχαν άφοβα, αφού δεν υπήρχαν οι σημερινοί κίνδυνοι. Τα γόνατα μας ήταν γεμάτα αίματα και επουλώναμε τις πληγές μας με τις καβαλίνες των αλόγων που περνούσαν με τα κάρα...
Τα παιγνίδια που παίζαμε δεν ήταν ατομικά αλλά συλλογικά... Εκτός από το κρυφτό και το κυνηγητό, θυμάμαι ότι παίζαμε λακκάκια . Σκάβαμε μικρούς λάκκους στο χώμα και το κάθε μέλος της παρέας είχε το δικό του. Μετά πετούσαμε ένα μικρό μπαλάκι το οποίο κατέληγε σε ένα λακκάκι, ο κάτοχος του οποίου το μάζευε και προσπαθούσε να πετύχει κάποιον από τους συμπαίχτες, που έτρεχαν μακριά. Εάν κατάφερνε να χτυπήσει κάποιον έβαζε ένα πετραδάκι στο λακκάκι του εάν όχι στο δικό του. Τα πετραδάκια αυτά, τα λέγαμε ψείρες και όποιος μάζευε 10 έβγαινε από το παιγνίδι...
