Ντεκολτέ και τέτοια δεν υπήρχανε τότε, μόνο στο τέλος που βάζανε λίγο ξώπλατα. Εγώ θυμάμαι μια φορά που είχα ράψει μια οργάντζα άσπρη που ήταν λίγο διάφανη, μου είπε ο πατέρας μου «Θα γίνουμε νούμερο παιδάκι μου!».
Και του απάντησα «Γιατί μπαμπά, δεν είναι τίποτα κακό!».
Επίσης θυμάμαι μια φορά, που είχα πλέξει ένα φόρεμα της αδερφής μου με τρίχα. Η πλέξη ήταν λιγάκι αραιή. Ο μπαμπάς μου δεν την άφησε να το βάλει και έτσι το ξήλωσα και το έκανα μια μπλούζα μετά.
Θα σας πω ένα περιστατικό να γελάσετε. Όταν πρωτόβαλα κραγιόν πήγαινα στη Χερσόνησο. Όταν άνοιξα τη τσάντα μου να δώσω το εισιτήριο στον εισπράκτορα, βλέπω ένα χαρτάκι γύρω από το κραγιόν. «Τα σεμνά κορίτσια της ηλικίας σου δε φορούν τέτοια πράματα». Και όταν το είδα αυτό, μου ήρθε... Καλύτερα να με έδερνε παρά να το έβλεπα αυτό. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκα! Το είχε βάλει μέσα στη τσάντα, ο πατέρας μου, διακριτικά, διακριτικά...
Θυμάμαι επίσης όταν πρωτοέβαψα τα νύχια μου λιγάκι, με ένα ροζ χρώμα, που να μη φαίνεται. Τα βλέπει ο μπαμπάς και λέει «τι είναι αυτά». Και εγώ του απάντησα ότι καθάρισα βύσσινο για γλυκό και έβαψα τα χέρια μου και για να μη φαίνονται τα έβαψα έτσι.
