Θυμάμαι τις συντροφιές με τον αλησμόνητο Διευθυντή του Ινστιτούτου Βενετίας Νίκο Παναγιωτάκη και το ζωγράφο Θωμά Φανουράκη, και επίσης τις πολυήμερες παραμονές στην πόλη μας των δύο NOBEL της λογοτεχνίας μας: του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Ατελείωτες οι συζητήσεις και οι εκδρομές μαζί τους, σε διάφορα σημεία της Κρήτης από τον Άγιο Νικόλαο ως τη Φαιστό, το Αρκάδι και τα Χανιά. Θυμάμαι ιδιαίτερα την εντύπωση που έκαναν στον Ελύτη τα σπίτια του Ηρακλείου με τα μεγάλα δωμάτια, τις αυλές και τους κήπους. Αυλές και κήποι ήταν απαραίτητοι στο κλίμα μας. Δυστυχώς θυσιάστηκαν όλα στη φιλοσοφία της οικοπεδοποίησης και των ενοικίων.
