Εικόνες εξαθλίωσης

Οι συνθήκες ζωής των χωρικών είναι δραματικές. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις ανήκουν συνήθως στους φεουδάρχες και οι φτωχοί χωρικοί τις ενοικιάζουν καταβάλλοντας στον ιδιοκτήτη το αντίτιμο. Το γεγονός αυτό, όμως, επιτρέπει στους φεουδάρχες να τους εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως. Ενώ, για παράδειγμα, είναι θεωρητικά ελεύθεροι να πωλούν τα αγροτικά προϊόντα που παράγουν σε όποιον θέλουν, στην πράξη οι φεουδάρχες τους υποχρεώνουν να τα πωλούν μόνο σ' αυτούς, σε τιμές εξευτελιστικές.

Συχνά, επίσης, επιβάλλουν αυθαίρετες και υπερβολικές αυξήσεις στο ενοίκιο που οι χωρικοί καλούνται να καταβάλλουν για την καλλιέργεια των εκτάσεών τους. Όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν σ' αυτές τις υποχρεώσεις, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ακόμα και τα σπίτια που έχουν κτίσει οι ίδιοι και να αναζητήσουν αλλού τόπο εγκατάστασης.

Επιπλέον, οι χωρικοί είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, με τη μορφή αγγαρειών, τόσο στους φεουδάρχες, όσο και στο δημόσιο για την κατασκευή και τη συντήρηση δημοσίων έργων και φρουρίων. Σε αναφορά τους προς τη βενετική σύγκλητο το 1561, οι αστοί του Χάνδακα σημειώνουν ότι η χρηματική αποζημίωση που δικαιούνται να εισπράττουν οι χωρικοί που εργάζονται στις δημόσιες αγγαρείες, δεν καταβάλλεται και οι εργαζόμενοι λιμοκτονούν.