Με την αλλαγή της τεχνικής του πολέμου που είχε ως επακόλουθο το σχεδιασμό του οχυρωματικού περιβόλου με προμαχώνες, η γεμάτη με νερό τάφρος δεν μπορούσε πλέον να εξυπηρετήσει τις νέες ανάγκες άμυνας. Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε μια πλατύτερη, βαθύτερη και ξηρή τάφρος που μεγάλωνε την απόσταση ανάμεσα στους δύο αντιπάλους και κρατούσε τους επιτιθέμενους μακριά από το οχυρό. Επιπλέον, η ξηρή τάφρος, σε καιρό ειρήνης, προσφερόταν για αγροτικές καλλιέργειες ακόμη και για βοσκή ζώων.
Ενετική οχύρωση του Χάνδακα. Το τμήμα της τάφρου ανάμεσα στου προμαχώνες Ιησού και Μαρτινέγκο, 1900 - 1902 (φωτ. Γ. Μαραγιάννης)